Meçhul

Dışarı sağanak yağmurlu...Odanın karanlığını pencereden içeri vuran yıldırımın ışıkları aydınlatıyor, belli aralıklarla.Gök gürültüsünden ürperiyor.Bu büyük binada yalnız kalmayı o mu istedi acaba ? Zaten yalnızlık onun için bi tercihti. İnsan kendi isteğiyle yalnız kalmak ister miydi hiç? İşte o istiyordu. Etrafı ne kadar insan dolu olursa o, o kadar yalnız oluyordu. Daha önce denedi yalnızlığa veda etmeyi ama diğerleri onu haketmiyordu bu yüzden kendi dünyasına geri çekildi her seferinde. Şimdi ne yapıyordu bilinmez belki bu yazıyı okuyor ,belki bu yazıyı o yazıyor, belki de hiç yaşamıyordu. Meçhul bir yerde meçhul bir zamanda yine yalnızlığla dertleşiyordur belki. Belki de sahte gülücüklerin, sahte mutlulukların, menfaatçi yaratıkların , samimiyetsizlerin arasında imdat çığlıkları atiyordur.Bilinmez...